Sprintje trekken
Door: Sophie
Blijf op de hoogte en volg Paul en Sophie
24 Juni 2017 | Verenigde Staten, Klamath Falls
We werden gisteren wakker bij Smith Rock State Park, waarna we zijn vertrokken richting de Painted Hills. De Painted Hills (gezien in Wie Is De Mol!) zijn rood met gele heuvels, ze zien er heel apart uit. We zijn nog een stukje naar boven gelopen, maar het gebied was eigenlijk best klein. Wel wonderbaarlijk hoe ze eruit zien. De verschillende kleuren zijn ontstaan door de verschillende tijdperken van de grond, waaronder tijdperken waarin er bomen stonden en schildpadden leefden en tijdperken van woestijn, zoals nu. We hebben onder het genot van het uitzicht lekker onze lunch (brood met spam/tuna) opgesmikkeld. Dat ging er wel in!
Na de Painted Hills zijn we verder zuidwaarts vertrokken naar wederom een de Mol-bestemming, namelijk de lavavelden. We kwamen van woestijn terecht in bos, gevolgd door bergen met lava en sneeuw. Rare combinatie. En dan in de verte nog de prachtige bergen (Mt. Jefferson, Mt. Hood, Sisters.. we kennen ze inmiddels, ha!). Deze lavavelden lagen heel hoog, waardoor er allemaal sneeuw op lag. We zijn nog even gestopt onderweg voor een paar foto's en het aanraken van de sneeuw, maar even later kwamen we bij Dee Wright Observatory aan, waar je een prachtig uitzicht had alle kanten op - hierbij kon je ook zien welke bergen er in de verte waren. De lavavelden waren zeer indrukwekkend en heel groot, je kan het je niet voorstellen.
We waren van plan bij de lavavelden een hike te doen, maar we waren met behulp van TomTom kilometers de verkeerde kant op gereden, maar wel richting de plek waar we wilden kamperen. Dan maar niet, wellicht als we meer in het westen zijn tegen het einde van de reis. We kwamen door een plaatsje Sisters, waar we nog een beetje gewinkeld hebben. Het was een apart plaatsje gericht op wintersporttoerisme, maar ook in de zomer leuk om doorheen te rijden. Vanuit Sisters kwamen we nog door Bend, maar daar zijn we niet gestopt. Onze missie was het vinden van een campground, maar de twee mogelijkheden die we hadden waren allebei vol. We kwamen uiteindelijk terecht op een groupcamping met alleen één vault-wc. Geen stromend water, geen host, niks. Het moest maar.
Om een uur of negen 's avonds zijn we naar de Oregon Observatory gegaan, een plek waar je begeleid sterren kan kijken. Ze hadden hier veel telescopen, waaronder echt enorme! Toen we aankwamen konden we eigenlijk alleen Jupiter zien zo in het licht, maar alleen dat was al indrukwekkend - met het blote oog leek het een ster, maar in de telescoop kon je gewoon de strepen (= stormen) zien. Ook waren vier manen van Jupiter zichtbaar en het was voor de tweede keer in dertig jaar dat ze zo mooi op een rijtje stonden. Even later werd Saturnus zichtbaar en kon je ook zijn ringen zien. We weten allemaal wel dat Saturnus ringen heeft en Jupiter strepen, maar om het dan zo met het blote oog te zien is wel indrukwekkend. Niet al te veel later konden we hele sterrenclusters zien, sommige dichtbij, sommige ver weg - sommige heel oud, sommige net geboren. Ook zagen we sterren echt in kleur, dus felblauw, geel of rood. En dan to top it all off: we konden de arm van de Melkweg zien. Dit hadden wij allebei nog nooit meegemaakt, maar wilden we allebei zo graag nog een keer zien. We waren er allebei stil van. Het was echt een fantastische ervaring om alles te kunnen zien, daarnaast waren de medewerkers van de Observatory super aardig, behulpzaam en deskundig. Ze vertelden allemaal met zo veel passie en kennis over alles wat met het heelal te maken heeft. We waren de laatst overgebleven "klanten" en er werd ons gevraagd of we het dak dicht wilden doen voor de avond. Vet cool! Alles al met al de pijn in ons nek dubbel en dwars waard.
Toen we terugkwamen op de camping rond middernacht was onze tent verplaatst en zat er een hele groep waar onze tent had gestaan. Beetje vervelend, maar niks om boos over te worden. Tanden poetsen achter de auto en naar bed. We hebben het ijskoud gehad, het vroor...
Vanochtend vertrokken we uit het hellhole en waren we van plan boodschappen te halen voor de komende dagen. De dichtstbijzijnde Walmart bevond zich in Bend, dus we zijn weer een stukje richting het noorden gereden. Boodschappen ingeslagen "you guys going camping?", McDonald's ontbijt naar binnen werken (net als de morbide obese regulars) en de weg op. De volgende stap was Hole In The Ground. De naam beschrijft het al. De TomTom gaf een beetje moeilijk aan waar we er nu in moesten, dus we namen de volgende afslag. Grootste fout. We kwamen op een onverharde weg met koeien, wat steeds meer overging in bos. De onderkant van de auto leek er onder vandaan te vallen door alle stenen en we wisten niet eens of we goed reden. Uiteindelijk op gevoel richting de weg gereden, waarna we nog langs een stuk kwamen waar letterlijk bomen over de "weg" lagen. Eenmaal terug bij de snelweg even gestopt om op adem te komen en vanbinnen te huilen. Wat een avontuur weer. Teruggereden om de echte afslag naar Hole In The Ground te zoeken, maar dit was geen asfalt. Dikke doei, we zoeken op Google Images wel hoe het eruit zag.
Na ons Hole-In-The-Bottom-Of-Our-Car avontuur zijn we gaan rijden naar Crater Lake National Park. Het was een flink eind en we gingen meteen maar vast op zoek naar een campground. We kwamen aan bij de gewenste, maar toen we rondreden bleken alle lege plekjes gereserveerd te zijn. Natuurlijk, het is weekend. De park host in zijn ranger-kostuum was super hulpvaardig, gaf ons nog tips en zei dat we nog wel terug konden komen om te douchen als we bij een primitievere campground terecht kwamen. Daar kwamen we, en gebruik gemaakt van de douche hebben we zeker.
We hadden ons geïnstalleerd op de primitievere campground, die overigens ook mooi is. Ons tentje is zo fijn, je trekt de stokken uit en hij staat - ideaal! We wilden eigenlijk blijven op de camping, maar omdat hier niks is zijn we toch maar vast het halve uurtje naar Crater Lake gereden. Het is een National Park, waar je normaalgesproken voor moet betalen, maar de kassa van de ranger was stuk dus we mochten gratis naar binnen. Mazzel! Het park alleen al was prachtig (een bos) en er lag echt overal sneeuw. Best vreemd in je korte broek in 85 graden (30+?), de sneeuw was toch echt koud en over de parkeerplaats liep water van de smeltende sneeuw. Crater Lake zelf was echt fenomenaal. We hebben genoten van het uitzicht, namen een paar foto's en maakten de store onveilig. Een mooie dag.
Inmiddels zijn we terug op de campground en hebben onze ritueel van het BBQ'en weer achter de rug. We hebben hier geen internet (of een douche), maar ik wilde toch vast even de blog typen. Ik ben in ieder geval vast benieuwd wat we morgen weer meemaken! Doei! :-)
-> Momenteel zijn we in een McDonald's in Klamath Falls om even de blog bij te werken. Helaas doet Whatsapp het niet, maar zo zijn jullie weer even bij! Groetjes!
-
24 Juni 2017 - 20:32
Angela:
Tjonge jonge, wat een belevenissen. Ik begon ook al stiekem uit te zien naar een teken van leven, maar hoopte al dat jullie "gewoon" geen WiFi hadden. Dus.....goed om weer wat te horen. Vooral jullie verhaal over de sterrenwacht: hoe bijzonder! En de angst die je gehad moet hebben op die dirtroad; doet me een beetje denken aan CR, naar het hotel bij La Fortuna in Arenal, dat was ook zo'n vreselijke weg.......
Kuzzz en groetjes, ook van Ruud! -
24 Juni 2017 - 22:55
Inge:
Hoi!
Wat een leuke en interessante belevenissen weer! En zo goed beschreven dat het net is of we erbij zijn. Complimenten daarvoor!
Heerlijk om al die mooie natuur te beleven en fijn weer al die vriendelijke behulpzame Amerikanen.
Fijn dat het kamperen zo goed gaat ook en dat het althans overdag mooi en warm weer is.
Enjoy!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley